Ik denk dan aan mijn oma. Die kon strijken. Echt strijken. Zonder vouwen in de mouwen. Lakens lagen strak in de kast. Een Twents geduld om dit elke keer met dezelfde aandacht te doen. Iets wat mij niet lukt. Vermoeiend klusje. Ik denk dat het aan de strijkplank ligt. Een lelijke Brabantia. Met zo’n ‘modieus’ printje en zo praktisch. Jak. Die je elke keer met een hoop gemorrel uit een hoek wurmt en weer terug. Jak. Vandaar deze nieuwe versie. Of eigenlijk een ouderwets model nieuw leven ingeblazen. Handgemaakt van eikenhout, molton, katoen en bies. Een strijkplank met een ziel. Tijdloos. Om midden in de kamer te zetten en nooit meer op te ruimen. Ik heb er nu toch wel zin in. 

Een lokaal initiatief van Dick van der Vlies en Marisa Klaster