Marisa Klaster

Vazen van eeuwenoud hout
Deze vazen zijn hand gedraaid van 1900 jaar oud eikenhout dat door de Romeinen in 125 AD vanuit de Ardennen naar Valkenburg (ZH) is gebracht voor de aanleg van de Romeinse Limes weg. Deze bijzondere collectie vazen is voor het eerst gepresenteerd op de tentoonstelling 1000Vases tijdens de Milaan Design Week 2021.

Van hand gekliefd tot hand gedraaid
Begin dit jaar heb ik – met dank aan RijnlandRoute / provincie Zuid-Holland – de mogelijkheid gekregen met enkele eikenhouten funderingspalen van bijna 1900 jaar oud te experimenteren en te onderzoeken of en in hoeverre dit eeuwenoude en extreem natte hout geconserveerd en hergebruikt kon worden en een tweede leven als gebruiksvoorwerp zou kunnen krijgen. Dit materiaal- en vormonderzoek heeft geleid tot een collectie hoge vazen (tot 80cm). Iedere vaas is een uniek en zeer zeldzaam object. Een archeologische vondst, destijds door een Romein hand gekliefd tot funderingspaal en nu hand gedraaid en afgewerkt tot een hedendaags object. De karakteristieke structuur en kleur van het hout zoals het is opgegraven is deels behouden en gaat natuurlijk over in een glad afgewerkte hals.

Meer informatie over de opgegraven Romeinse weg
Bekijk hier de film

Meer informatie over de Romeinen langs de RijnlandRoute
Bekijk hier het archeologisch onderzoeksrapport Weerdkampen

1000Vases
Een tentoonstelling van 1000 unieke vazen gemaakt door onafhankelijke ontwerpers uit meer dan 35 landen. Het doel is om een groot aantal vazen samen te brengen en te presenteren en deze door de hoeveelheid en diversiteit van objecten voor zichzelf te laten spreken door middel van een eenvoudige en harmonieuze scenografie. 1000Vases heeft inmiddels verschillende edities gehad in Parijs, Dubai en Milaan. 

Foto: René Isarin

Informatie over de collectie
Marisa Klaster, ontwerper/ maker
Atelier: het_houtlokaal, Rotterdam
Lid Crafts Council Nederland
M 0628475691

Informatie over RijnlandRoute
Marjolijn Vellekoop, communicatieadviseur voor provincie Zuid-Holland
E  m.vellekoop@pzh.nl 

‘Wil je een lamp maken voor boven onze eettafel?’ In de eerste week van de intelligente lockdown kreeg ik een mooie opdracht. Perfecte timing! Een gesprek via Skype en een filmpje van de woonkamer voor een goede indruk van de sfeer, meer was er niet nodig. Daarna schetsen, onderzoek naar pendels, snoeren, trekontlasters... en schaalmodellen maken. Gedraaid natuurlijk. Van restjes hout. Want een model laat zien of de verhoudingen kloppen, wat de schaduwwerking is. Je kunt het vasthouden. De modellen zijn gebaseerd op de vorm van mijn schalen. Een vlakke ronding en een licht schuine hoek. Is een lampenkap niet eigenlijk een schaal op z'n kop? Nee, duh huh ;-) Op dit moment werk ik de technische tekening uit en ga ik mooi hout inkopen. Het uiteindelijk ontwerp blijft nog een verrassing. Naar verwachting kan bij Mick & Alice in juni het licht aan!

foto: serie schaalmodellen

Ik denk dan aan mijn oma. Die kon strijken. Echt strijken. Zonder vouwen in de mouwen. Lakens lagen strak in de kast. Een Twents geduld om dit elke keer met dezelfde aandacht te doen. Iets wat mij niet lukt. Vermoeiend klusje. Ik denk dat het aan de strijkplank ligt. Een lelijke Brabantia. Met zo’n ‘modieus’ printje en zo praktisch. Jak. Die je elke keer met een hoop gemorrel uit een hoek wurmt en weer terug. Jak. Vandaar deze nieuwe versie. Of eigenlijk een ouderwets model nieuw leven ingeblazen. Handgemaakt van eikenhout, molton, katoen en bies. Een strijkplank met een ziel. Tijdloos. Om midden in de kamer te zetten en nooit meer op te ruimen. Ik heb er nu toch wel zin in. 

Een lokaal initiatief van Dick van der Vlies en Marisa Klaster

Ik kijk verschrikt op. Wat was dat? En ineens dringt het tot me door. Dé vaas. Van een kastanje uit de Botlek. Een flinke scheur van beneden tot boven. Te snel gedraaid, te snel gedroogd, verkeerd gedroogd, te dik, of juist te dun? You tell me. Een collega houtdraaier gevraagd en een logisch antwoord gekregen. Kwestie van geduld, oefenen, een beetje geluk hebben. En anders... in de kachel. Eerst baalde ik er van. Maar hoe langer ik er naar kijk, hoe mooier ik het vind. Inmiddels zijn het 3 scheuren... Pang! Vier. Pang! Vijf. Ik lig niet meer wakker van een scheur meer of minder. Het blijft hout en hout leeft. Op naar de volgende vaas (en iets meer geduld).

Bomen vind ik stoer. Sommige bomen staan al honderden jaren in Rotterdam en hebben al heeft wat doorstaan. Groot, woest en grillig. En enorm zwaar! Dat realiseer je pas als er een omvalt. Dan grijp ik in. Want bomen die niet meer kunnen blijven staan, zijn van binnen prachtig. Grote stukken vers hout met torren, mos en schimmels draai ik met de hand tot gebruiksvoorwerpen. Een imposant gewicht dat zich in een paar uur eindelijk laat vormen. Een schaal of vaas van Rotterdams stadshout gaat weer generaties mee. Niet dat mijn schalen of vazen een groot verschil kunnen maken, maar toch. Elk product vertelt zijn én mijn verhaal verder. Mooi toch.