Marisa Klaster

Een houten schaal in Delfts blauw, kan dat? Een vraag met een uitdaging. Dus belde ik met Hamid Shargh van Heinen Delfts Blauw - een oer-hollands maakbedrijf. En een heel enthousiast antwoord volgde. De basis van een Delfts blauw is kobaltoxide. Een pigment dat - in combinatie met kleine hoeveelheden andere pigmenten (geheime receptuur) - aangebracht door plateelschilders op aardewerk bij 1200 graden z’n intens blauwe kleur krijgt. Bij 1200 graden gaat mijn schaal zeker weten in vlammen op, dus dat is geen optie. Daarnaast herken je een goede Delfts blauw kunstenaar aan de hoeveelheid tinten die hij/zij uit 1 pigment weet te verkrijgen. Meer dan 5 tinten is enorm moeilijk maar geeft een enorme diepte aan de tekening. Ook dat kan niet op hout. Dus pakken we het anders aan. Met koffie in een mooie Delfts blauwe mok op de werkbank, heb ik stalen gemaakt die optisch het gevoel van Delfts blauw moeten oproepen. Dat, in combinatie met een hele lichte houtsoort zoals Esdoorn, geeft het effect dat ik zoek. De een is te donker, de ander te fel, maar er zit er 1 tussen die precies goed is. Het recept voor de kleur is klaar. You’ll see.

‘Wil je een lamp maken voor boven onze eettafel?’ In de eerste week van de intelligente lockdown kreeg ik een mooie opdracht. Perfecte timing! Een gesprek via Skype en een filmpje van de woonkamer voor een goede indruk van de sfeer, meer was er niet nodig. Daarna schetsen, onderzoek naar pendels, snoeren, trekontlasters... en schaalmodellen maken. Gedraaid natuurlijk. Van restjes hout. Want een model laat zien of de verhoudingen kloppen, wat de schaduwwerking is. Je kunt het vasthouden. De modellen zijn gebaseerd op de vorm van mijn schalen. Een vlakke ronding en een licht schuine hoek. Is een lampenkap niet eigenlijk een schaal op z'n kop? Nee, duh huh ;-) Op dit moment werk ik de technische tekening uit en ga ik mooi hout inkopen. Het uiteindelijk ontwerp blijft nog een verrassing. Naar verwachting kan bij Mick & Alice in juni het licht aan!

foto: serie schaalmodellen

Dat was eind 2018. Twee bevlogen houtdraaiers/ontwerpers - Suzan Doornbos en ik - planden een eerste weekend om te brainstormen. Eerst in Nijmegen waar Suzan werkt in haar atelier in de Smeltkroes. Daarna in Rotterdam waar ik mijn werkplaats heb. En zo volgden er meer. Nijmegen. Rotterdam. Nijmegen... Schetsen, modellen draaien en testen. Vaak maakten we grote stappen. Soms moesten we een stap terug zetten. En nu is het zo ver. Repeat is een feit.

repeat is een collectie producten ontworpen vanuit één basisvorm. Door deze te stapelen ontstaan er verrassende objecten. Beide handschriften zijn hierin verenigd. Suzan houdt van eenvoud, minimalistisch design en kunstobjecten. Mijn werk is altijd functioneel – voor op tafel of in huis – en van een stoere elegantie.

klaster x doornbos presenteert vol trots de eerste producten: de trommel, het potje met deksel en de eierset met peper- en zoutvaatje.

To be repeated...

Ik denk dan aan mijn oma. Die kon strijken. Echt strijken. Zonder vouwen in de mouwen. Lakens lagen strak in de kast. Een Twents geduld om dit elke keer met dezelfde aandacht te doen. Iets wat mij niet lukt. Vermoeiend klusje. Ik denk dat het aan de strijkplank ligt. Een lelijke Brabantia. Met zo’n ‘modieus’ printje en zo praktisch. Jak. Die je elke keer met een hoop gemorrel uit een hoek wurmt en weer terug. Jak. Vandaar deze nieuwe versie. Of eigenlijk een ouderwets model nieuw leven ingeblazen. Handgemaakt van eikenhout, molton, katoen en bies. Een strijkplank met een ziel. Tijdloos. Om midden in de kamer te zetten en nooit meer op te ruimen. Ik heb er nu toch wel zin in. 

Een lokaal initiatief van Dick van der Vlies en Marisa Klaster

Ik kijk verschrikt op. Wat was dat? En ineens dringt het tot me door. Dé vaas. Van een kastanje uit de Botlek. Een flinke scheur van beneden tot boven. Te snel gedraaid, te snel gedroogd, verkeerd gedroogd, te dik, of juist te dun? You tell me. Een collega houtdraaier gevraagd en een logisch antwoord gekregen. Kwestie van geduld, oefenen, een beetje geluk hebben. En anders... in de kachel. Eerst baalde ik er van. Maar hoe langer ik er naar kijk, hoe mooier ik het vind. Inmiddels zijn het 3 scheuren... Pang! Vier. Pang! Vijf. Ik lig niet meer wakker van een scheur meer of minder. Het blijft hout en hout leeft. Op naar de volgende vaas (en iets meer geduld).